Jeździec - część II

Hepatoil

Poranne promienie słońca są zawsze nieproszone. Budzą człowieka i to strudzonego, spać nie dadzą, a czasami wywołują gniew budzonych. Tym razem jednak nikt w domu nie miał za złe, że jest tak a nie inaczej. Jeden z domowników obudził sięi wstał z łóżka, a po chwili rozejrzał się po biednej mieszczańskiej izbie. Wszystko mu się wydawało szare i ponure. Pokój ponury. chata ponura, miasto ponure, kraj ponury, a nazwisko Narepp to już szczyt. Całe życie ponure. Praca taka sobie...

Po tych rozmyślaniach rozciągnął się. Ubierać się nie musiał bo spał w tym samym, tylko oczyszczał ubranie z brudu i w kimono. Żony nie miał, ale przyjaciół posiadał, takich samych jak on, biednych i z tego samego stanu. No może paru miało żony.

Pochyił się nad paleniskiem , poszedł do swojej spiżarni, która mieściła się w wąskiej i ciasnej piwnicy i zaczął szykować śniadanie. Ktoś złośliwy powiedział by, że tak samo ponure jak wszystko.

- No i nawet jedzenie ponure - pomyślał - Chleb, bimberek i boczek wędzony.

Narepp był zwyczajnym człowiekiem, trochę biednym ale nigdy nie deliberował w sposób histeryczny nad swą dolą. Może i był trochę burkliwym i nieprzyjemnym z daleka, ale jak głosi przysłowie, nie ocenia się ksiąrzki po okładce. A nawet po pierwszej stronie czy tam dwóch.

Kiedy skończył jeść i pić, a wypił tylko jedną sporą szklankę trunku niczym abstynent (bo kto pozostaje na jednej? Abstynent!) wyszedł z domu przez małe drzwi, o mało nie zawadzając o próg.

Owy facet miał dosyć krótką droge do pracy, a robił u jakiegoś szlachcica w małym pałacyku. Był to okazały budynek, piękny ale dosyć mały. Był cały biały, w większości z kamienia. Na straży terenu należącego do pana tej posiadłości, stała brama, a przy niej dwóch gwardzistów z halabardami. Narepppa wpuscili bo wiedzieli, że pracuje tam jako ''wynieś, przynieś, pozamiataj''.

Przy pałacyku atrzymał go jego ''złoty pan'', bo tak był nazywany przez jego wiernych służących kiedy im dawał datki, a robił to często i kiesę miał dużą.

- Słuchaj uważnie i nikomu nic nie mów! Rozumiesz?! - zapytał jego pracodawca.

- Tak, panie.

- A więc. Pójdziesz do pałacyku ze mną. Tam razem pójdziemy pod drzwi pewnego pokoju. Ja wejdę i wbij to sobie do głowy, że masz tam stać i słuchać. I czuwać pod drzwiami dopóki nie wyjdę! Jasne?

- Tak, panie.

I poszli. Przeszli przez piękne drzwi, z dębu i to całe zielone z pięknymi malowidłami. Otworzył im je strażnik. Przez hol podreptali do salonu, stamtąd przez schody, a były one całe zrobione kamienia i po chwili już byli.

- Dobra! Stoisz tu i nie gadasz.

I wszedł.

Po chwili zaczęło mu się nudzić. Rozmyślał nad tym dlaczego wziął niego. Przecież ma bardziej zaufane osoby. A może chce go zabić po tym, żeby tylko on wiedział co tam się stało? O kurka, miałem, słuchać co gadają.

- To co, gość unieszkodliwiony. - usłyszał Narepp gruby głos zza drzwi - A więc czy długo jeszcze król będzie pod naszą władzą?

- O Gereno! Pan mój zabity, najjaśniejszy władca i król mój też już zgubiony! - rzekł w myślach z trwogą mężczyzna.

- Spokojnie długo. Czar który na niego żuciliśmy będzie trwał wiecznie. Tylko nikt ma o tym nie wiedzieć i będzie spokój. - odezwał się znów ktoś z tamtej strony. Mówił piskliwie.

- No to dobrze.

- A później tylko wpuścimy orków i nieumarłych do tej krainy i nasze dzieło będzie skończone.

- Tylko najpierw trzeba podburzyć Febnów i Temerów.

- O to się nie bój.

- Tylko cicho sza!

- Dobra. Zgodnie z twoją wolą, żeby się nie wydało, trzeba zrobić to!

I drzwi się nagle otworzyły i błysną topór. I mężczyzna który podsłuchiwał, zginął. Po chwili pałacyk zaczął się palić, najpierw wolno a póżniej coraz bardziej i bardziej, można pomyśleć że w nieskończoność...

Tymczasem na drugim końcu królestwa Almenu, pewien starzec miał sen. Sen o zabitym królu, ale żywym. On był wśród ognia. Płomienie go powoli zwęglały. Widział obcięte ucho, złoty posąg, który był pęknięty. Nagle zobaczył twarz. Poharataną, oszpeconą, a w dodatku z krwawiącymi oczami. Z lęku obudził się nagle, rycząc jak ciele bez matki.

- Aaa! - krzyczał ze strachu staruszek, jednocześnie podnosząc się z łóżka - Nie, nie! Na moje zdolności prorocze, nie! Trzeba temu zapobiec! Nie dam ciemności pochłonąć mojego kraju, tyloma ofiarami okupiony był ten kraj. Tyle krain zniszczonych, ale tej nie dam! Trzeba te ich dzieło zniszczyć! Zapobiec! Zniszczyć!

I powtarzał tak w kółko.

0 △｜▽